„Przyjaciele Zippiego”

przyjaciele zippiego

Program promocji zdrowia psychicznego – „Przyjaciele Zippiego” jest międzynarodowym programem Partnership for Children, charytatywnej organizacji z Wielkiej Brytanii. Jest to program dla dzieci w wieku przedszkolnym, który promuje zdrowie emocjonalne wszystkich małych dzieci, nie tylko dzieci z problemami, czy trudnościami.

Program składa się z następujących części:

1. Uczucia.
2. Komunikacja.
3. Nawiązywanie i zrywanie więzi.
4. Rozwiązywanie konfliktów.
5. Przeżywanie zmiany i straty.
6. Dajemy sobie radę.

Program uczy między innymi dzieci:

  •  Jak rozpoznawać własne uczucia.
  •  Jak rozmawiać o własnych uczuciach.
  •  Jak mówić to, co się chce powiedzieć.
  • Jak słuchać uważnie.
  • Jak prosić o pomoc.
  • Jak nawiązywać i utrzymywac przyjaźnie.
  • Jak radzić sobie z samotnością i odrzuceniem.
  • Jak mówić przepraszam.
  • Jak radzić sobie w sytuacji, kiedy jest się krzywdzonym.
  • Jak rozwiązywać konflikty.
  • Jak radzić sobie ze zmianą i stratą, między innymi ze śmiercią.
  • Jak adaptować się do nowych sytuacji.
  • Jak pomagać innym
Archiwalne wypowiedzi dzieci, które uczestniczyły w realizacji ww. programu.
„Czego nauczyliśmy się w czasie naszych spotkań?”
„Uczyliśmy się, jak rozwiązywać różne problemy.” – Angelika W.„Dowiedzieliśmy się, co to jest prześladowanie i jak się czuje człowiek prześladowany.” – Oliwia P.

„Uczyliśmy się, jak postępować, gdy jesteśmy źli i mamy problemy” – Jakub C.

„Uczyliśmy się, jak można się uspokoić” – Wiktoria P.

„Dowiedzieliśmy się, jak można pomóc przyjacielowi, gdy on ma problem” – Patrycja W.

„Rozmawialiśmy na temat rzeczy, które można zmienić i których już nie można zmienić”  –      Janek P.

„Mówiliśmy o zazdrości i kiedy my zazdrościmy komuś czegoś.” – Eliza Ł.

„Mówiliśmy o smutku i radości, kiedy jesteśmy smutni, a kiedy weseli.” – Jakub C.

„Mówiliśmy o tym, kiedy jesteśmy źli, co nas denerwuje.” – Zuzanna D.

„Opowiadaliśmy sobie o śmierci, o tym, jak się chowa ludzi na cmentarzu i o tym, jak się chowa ludzi w innych krajach.” – Aleksandra B.

„Pani mówiła, że płakać to nie wstyd, że można płakać, gdy się straci bliską osobę.”- Jeremiasz J.

„Uczyliśmy się też jak mówić, aby nas ktoś wysłuchał, a także, jak prosić kogoś o pomoc.”- Oliwia P.

„Rozmawialiśmy też o tym, co robić, aby nie stracić przyjaciela.” – Eliza Ł.